تیتر یک - جایی برای پرواز اندیشه‌های خوب

 آن‌ها باور داشتند درون هر انسان یک «خود» غیرعقلانی نهفته است که مهارش هم به نفع خود فرد است و هم به صلاح ثبات اجتماعی. در دهه‌ی 60 فرویدی‌ها می‌رفتند تا اعتبار خود را از دست بدهند زیرا مخالفینشان نظریات آنان را مغایر با روح انسان می‌دانستند. مخالفین می‌گفتند که این «خود» درون، نیازی به سرکوب ندارد بلکه باید اجازه ابراز وجود به او داد که به این ترتیب نوع قوی‌تری از انسان پدید می‌آید و جامعه‌ای مطلوب‌تر می‌سازد.

اما نتیجه‌ی این انقلاب کاملا برخلاف تصور دانشمندان بود. آنچه حاصل شد یک «خود» حریص تر و تخدیرپذیر بود. در همه‌ی زمینه‌ها، سیاسی و تجاری و ... صاحبان قدرت و ثروت مترصد تحت کنترل درآوردن این «خود» شدند. اما این بار نه از طریق سرکوب بلکه با تامین خوراک امیال تمام نشدنی آن.

در اواخر دهه‌ی 50 کم‌کم گروهی از روان‌کاوان پیدا شدند که شیوه‌ی فروید را به چالش کشیدند. رهبر این گروه ویلهلم رایش نام داشت. کسی که فروید و خانواده‌اش از او متنفر بودند. او در دهه‌ی 20 از شاگردان مکتب فروید بود اما بعدها در مبانی علم سایکولوژی، به فروید حمله کرد.

فروید اعتقاد داشت که انسان در باطن، تابع غرایز پست حیوانی است و وظیفه‌ی جامعه است که این تمایلات خطرناک را سرکوب و مهار کند؛ رایش خلاف این را قبول داشت. به باور او تمایلات ناخودآگاه ذهن انسان یک امتیاز مثبت به شمار می‌رود و سرکوبش توسط جامعه باعث جریحه‌دار شدن آن می‌شود؛ اتفاقی که مردم را خطرناک می‌کند.

هرم نیازهای آبراهام مازلو