تیتر یک - جایی برای پرواز اندیشه‌های خوب

تیتر یک - به گزارش خبرگزاری فارس از جنوب استان تهران، حسام‌الدین حائری‌زاده در کارگاه پدران مسئول، مادران آگاه در کتابخانه 13 آبان شهرری گفت: نت به معنای شبکه و اینتر نیز به معنای بین بوده، بنابراین اینترنت به معنای بین شبکه می شود و اینترنت چیزی جز نوعی ارتباط بین شبکه‌های مختلف نیست.

عضو هیئت علمی مرکز بررسی‌های دکترینال ادامه داد: اینترنت به یکی از مهم‌ترین نیازهای همیشه‌ بشر پاسخ می‌دهد، پس، از این منظر، پدیده‌ای طبیعی و حتی ضروری است.

وی با اشاره به سریال کلاه پهلوی از تلویزیون خاطرنشان کرد: این مجموعه نشان می‌دهد مردم ناآشنا با فرنگ چگونه فرنگی شده و صحبت از مردمی است که در یک محله زندگی می‌کردند و عمدتاً یکدیگر را می‌شناختند، چگونه به تدریج تبدیل به شهروندانی شدند که خود را جزو کوچکی از یک شهر بزرگ تصور کرده و رفته رفته نسبت به هم غریبه‌تر شدند، مردمی که یاد گرفتند به جای ریش‌سفیدی و گیس‌سفیدی بزرگترها به هنگام ایجاد اختلاف، دعوای خود را به محکمه و عدلیه ببرند و یاد گرفتند بیش از آن‌ که به قانون‌های نانوشته‌ مرسوم بین مردم پایبند باشند، به قانون‌های نوشته ‌شده توسط حاکمان عمل کنند.

حائری‌زاده افزود: یک قرن اخیر، فرهنگ عموم مردم ایران ما را مملو از خود کرده و هر چه جلوتر پیش می‌رویم، بیشتر به این خلق و خو و ویژگی فرهنگی‌ ـ اجتماعی، به اصطلاح ایندیویژوالیسم یا فردگرایی گفته می‌شود، بلائی که قبل از ایران، غرب را درنوردیده، و اکنون به عنوان ویژگی ذاتی غرب قلمداد می‌شود.

عضو هیئت علمی مرکز بررسی‌های دکترینال تاکید کرد: فردگرایی که از شهرنشینی ما آغاز شد، به فردگرایی در خانواده‌ ما وارد شده مانند فرزندی که اتاق خصوصی خود را دارد و پدر و مادری که موقع ورود به اتاقش باید از او اجازه بگیرند و هیچ پاسخ‌گویی به پدر و مادرش ندارد، پدر و مادری که حق هیچ سئوال کردنی از فرزند خود ندارند.

وی در ادامه با اشاره به ویژگی‌های فرزندان کنونی خانواده ها گفت: همه این‌ها نشان از تفرّدی است که در پدر و مادر در وهله‌ی نخست و بعد در فرزندانشان نفوذ کرده و بقاء یافته است و از این نمونه‌ها در خانواده‌های فعلی زیاد می‌توان دید.

حائری‌زاده تصریح کرد: خانواده‌هایی که تفرّد در اعضای آنها نهادینه شده، تفرّدی است که از شهرنشینی آغاز و اکنون به خانواده رسیده و این پدیده‌ جدیدی نیست که اکنون فغان بلند کنیم که ای وای! خانواده از دست رفته! این رذیله‌ی اخلاقی بوده که همیشه با بشر بوده، بلکه امروزه امکان ظهور بیشتری پیدا کرده است.

عضو هیئت علمی مرکز بررسی‌های دکترینال بیان داشت: اکنون این فرهنگ از بیرون خانه‌ها وارد خانه‌ها شده، پس ریشه‌ آن را تنها نباید در خود خانواده‌ها جست و جو کرد و امروزه، اینترنت نیز با فراهم آوردن زمینه‌ای گسترده‌تر، برای نوعی از ارتباطات اجتماعی جدید، امکان ظهور و بروز این پدیده‌ خطرناک را بیشتر کرده و آن را به معضلی دوچندان تبدیل نموده است.

وی با اشاره به دهه‌ 70 خاطرنشان کرد: وقتی «ترانزیستورها» پا به عرصه‌ تکنولوژی‌های رایج گذاشتند، برخی از متفکرین سخن از «انقلاب دیجیتال» به میان آوردند و این پدیده توانست شکل زندگی بشر را از اساس دگرگون ساخته و جامعه‌ای دیگر را رقم بزند و در واقع ترانزیستورها این امکان را دادند تا از طریق الگوریتم‌هایی که سابق بر این، دو وضعیت «خاموش» و «روشن» به صورت آنالوگ در هم ترکیب شده و انواع عملیات‌های محاسباتی انجام گیرند، به صورت الکترونیکی و دیجیتالی در قالب ICهای کوچک ترکیب شوند.

حائری‌زاده گفت: دیجیتالیزاسیون، انقلاب تکنولوژیک قرن بیستم بود، سپس، تکنولوژی اینترنت هم به این پدیده اضافه شد و آن‌وقت بود که چهره‌ انقلابی صفر و یک‌ها خود را نشان داد و اینترنت این امکان را داد که هر آن‌چه ترانزیستورها به صورت تکی‌تکی انجام می‌دادند حالا با هم در پهنه‌ جهانی انجام دهند.

عضو هیئت علمی مرکز بررسی‌های دکترینال تاکید کرد: اگر کاربران رایانه‌ها، تا پیش از این تنها با هوش مصنوعی دستگاه خود تعامل داشتند، یا حداکثر در چارچوب شبکه‌ای اداری یا محلی می‎توانستند ارتباطاتی محدود برقرار کنند، اکنون دیگر این محدودیت‌ها برداشته شده و شما هر وقت اراده می‌کردید، می‌توانستید با هر جایی در دنیا ارتباط برقرار کنید، به علاوه این‌که این ارتباط هر چه به پیش رفت، تعاملی‎تر شده و کاملاً چندسویه گردید و حالا آن انقلاب ترانزیستوری، به انقلابی اینترنتی رسیده  که تمرکز آن روی «ارتباطات انسانیِ دیجیتال» بود.

وی گفت: حجم این ارتباطات انسانی از طریق اینترنت در اوایل قرن بیست و یکم به حدی رسیده که این تکنولوژی، جزئی از زندگی بسیاری از مردم جهان شد، چرا که ارتباطات مبنای شکل‌گیری یک جامعه است، و وقتی که این ارتباطات از جنس ارتباطات اینترنتی و مجازی شد، و غیرقابل جایگزین با تکنولوژی دیگر، حتی برخی از نظریه‌پردازان به خود اجازه دادند که اساساً از مفهوم «جامعه‌ی مجازی» برای تبیین شرایط موجود استفاده کنند و فرد در جامعه‌ دیجیتال به درون فضای سایبر شیرجه زده، و زیست در دنیای صفر و یک‌ها بخشی از زندگی ضروری او شده است.

عضو هیئت علمی مرکز بررسی‌های دکترینال با اشاره به این که سرعت این تحولات تاکنون به حدی بوده که بسیاری و به ویژه نسل‌های قبلی را گیج کرده افزود: غافل از آن‌که اغلب مسائلی که امروزه در مواجهه با تکنولوژی‌های جدید به ویژه اینترنت داریم، همان مسائلی هستند که از قدیم هم بوده‌اند، فقط اکنون این تکنولوژی‌ها امکانات بیشتری را برای ظهور و بروز آن‌ها فراهم کرده‌ و مهم‌ترین مشکل فرهنگی، اخلاقی و اجتماعیِ امروز، همین ایندیویژوالیسم و تفرّد است که ترکیب شدن آن با اینترنت و فضای سایبر در جامعه‌ی دیجیتال، شدت و وخامت آن را دوچندان کرده است.

اوج تفرّد در زندگی دوم بلای قرن بیست و یکم

وی تصریح کرد: انسان همیشه در ذهن خود، مطلوبیت‌هایی را تصور می‌کرده که لزوماً انطباقی با واقعیت هم نداشته‌اند و اغلب هم نمی‌توانسته به آن‌ها برسد اما امروزه، وی می‌تواند چنین ذهنیات و مطلوبیت‌های خود را در فضای سایبر تجسمی مجازی ببخشد. در واقعیت اگر نتوانسته به آنها دست پیدا کند، اما در فضای مجازی که می‌تواند.

حائری زاده ادامه داد: در شبکه‌های مجازی، فرد به راحتی می‌تواند کسی را «اَد» کند و به فهرست دوستانش اضافه کند، یا او را حذف نماید و حذف و اضافه کردن کسی در جمع دوستان و برقراری ارتباط با دیگران به آسانی یک کلیک است. آیا در واقعیت کسی می‌تواند چنین کند؟ این امکانی است که تنها اینترنت و تکنولوژی دیجیتالِ رایانه در اختیار بشر گذاشته است.

عضو هیئت علمی مرکز بررسی‌های دکترینال در پایان عنوان کرد: اگر تا پیش از این، انسان تخیلات و ذهنیات خود را در قالب داستان و رمان و بعدها هم در سینما بروز می‌داد، امروزه می‌تواند در بازی‌های رایانه‌ای همین کار را با امکاناتی بسیار بیشتر انجام دهد، با این تفاوت که اینجا بازیگر، کارگردان و خیلی اوقات حتی داستان‌نویس خود فرد است و اختیاراتی که هرگز سینما با همه‌ی جادو بودنش نتوانست در اختیار مخاطب بگذارد.